Kar

Lapa lapa kar yağsın istiyorum. 

Seneler evvel yağmıştı. Tam 4 gün işe gidememiştik. Şahane bir 4 gündü. Ben işten çıkıp eve kadar yürümek zorunda kalmıştım.

 

Ama ne maceraydı. 

Öğlen 2 gibi Maslak'taki binadan çıktım, Levent'te en sevdiğim arkadaşlarımdan Çağrı

 ile buluşup bir şişe kırmızı şarap alıp, Etiler'e kadar birlikte yürümüştük. 

Levent karlar altında bir başka güzel...Şiirsel kareler çıkardı, ama fotoğraf makinem yanımda yoktu maalesef. Aklıma kazımışım. Dün gibi hatırlıyorum o kareleri... 

O kadar şiddetli kar yağıyordu ki, yürümek inanılmaz zordu. Çağrı ile vedalaştıktan sonra, Etilerden Arnavutköy'e yürüyebilmem yaklaşık 2 saatimi almıştı. Tipiden sebep. Ve inanın yokuşun sonuna gelip - saatler yaklaşık 8'e gelirken - sahile indiğimde bizim köfteci Ali Babanın kahyası - 10 adımlık yol kalmasına rağmen -  beni eve kadar taşımıştı. Yürümeyi bırakın, ayakta duramıyordum... Ayaklarım donmuştu çünkü... Eve geldiğimde annem üfleye üfleye açtı ayaklarımı...

Ama olsun. Ben yine de şikayet etmedim hiç. Gece boyu canım Vito'mun kalorifer efekti olan ağzı, yanakları! kucağımda,  karı seyrettim pencereden. Sıcak bir çatı altında olduğuma şükrederek. Hiç durmak bilmeyen kar sonrasında 

sabah uyandığımda Vito ile rutin yürüyüşümüz bambaşka bir keyif vermişti. Hele eve dönüp işe gidilmeyeceğini öğrendiğimde..Ohhh... Deymeyin keyfime... Vito ile sokaklarda geçirdiğimiz zamanda ne bir araba vardı yollarda, ne de bir insan... 

Sadece biz ve karın o inanılmaz sesi - ya da sessizliği... 

Acaip bir duygu şu kar. Ve ben hem karı hem de yarattığı o huzur duygusunu çok seviyorum. Arkasından çamur, trafik, kaos getirsede... Çok ama çok seviyorum karı...

Metereoloji artık genelde doğruyu söylüyor ve dediklerine göre İstanbul'a ilk kar Çarşamba günü yağacakmış... Umuyorum doğrudur.  Çarşamba için 2 temennim: Şebnemin temiz raporları... Ve lapa lapa kar... Evde mahsur bırakan cinsinden...İri iri yağan cinsiden...Çünkü bu sene maalesef kayağa gidemeyeceğim ve karı doya doya yaşayamayacağım...