Mummy...

Anneme çok teşekkür ederim. Onu çok seviyorum. kıymetini biliyorum ama kızım olunca bir kere daha anladım onun ne kadar kıymetli olduğunu... ve 40 sene boyunca yapmış olduğum hatalardan, söylediğim kötü sözlerden özür dilerim. Bunu yeni yeni anlıyorum, çünkü bir annenin kızı için yaptığı fedakarlıkları anlamaya başladım. Ki yolun daha, eminim ki, çoooooook başındayım. Beni neler bekliyor farkındayım - ki ben annem kadar iyi bir anne olabileceğimi sanmıyorum. Umarım benim kızım benden daha iyi olur. Cumartesinden beri ayaklandı. Yürümüyor ama ayakta durabiliyor. Tutunarak... Hergün yeni bir şey... Ona bakınca kendimi, sonra annemi düşünüyorum. O yüzden içimden böyle bir yazı yazmak geldi. Ay dedim kendi kendime... Çok değil 10-15 sene sonra başlayacağız birbirimizi didiklemeye :) Bende annemle didiştim çok (Tabii yine de normal didişmelerdi, ve tabii ki öyle kötü didişme değil, tatlı didişmeler). Annemin bende çok emeği var. Attığım her iyi adımda onun adı vardır... Attığım kötü adımlarda da... :)))) Neyse... birgün Maral bu satırları okursa, anneannesinin ne kadar önemli biri olduğunu, onun da büyümesinde ne kadar çok emeği olduğunu bilsin istiyorum. Doğduğu günden, hatta taaa benim karnımda olduğu ilk güne kadar, hep emeği oldu. Ve bizim hayatımızı hep kolaylaştırdı. Canım annem...