Hafta sonlarını seviyorum!!!

Şahane bir hafta sonu...

Cumartesi, her geçen gün daha da çok sevdiğim arkadaşım Angel ile çok keyifli bir öğlen, öğleden sonra, akşam üzeri ve akşam geçirdik... Yaklaşık 7 saat... Ama bu sefer geçen sefere göre daha tedbirli!!!ydik. İkimizde sonradan 'dağılmayalım' diye, tok olmamıza rağmen birşeyler atıştırdık...Sonra kahvelerimizi içtik ve Angel'in "başlayalım mı?" sorusundan sonra, bir güzel içmeye ve "derin" konuşmaya koyulduk...Çocukluk hatıraları...yaşadığımız olumlu ve olumsuzluklar... arkadaşlarımız, gençliğimiz, yaşlılığımız derken, Angel'in tabiriyle mini bir itiraf.com oluşturduk...Bedava terapi!!! Günün sonunda çok güzel bir laf etti Angel - hala aklımda ve hiçbir zaman unutmayacağım... "Sana kötülüğü dokunan hiçkimseyi affetmek zorunda değilsin!" Ne kadar basit, ama hiç düşünmemiştim bunu açıkçası...Hep iç huzuru adına kendi kendimi sorgulamışım, içimde barış yapmak için kendi sınırlarımı zorlamışım...Ama aslında çok basit : Affetmek zorunda değilim - o kadar! Çok teşekkürler Angel... Benim için dahice bir yaklaşım...

Yine uzunca süre kaldığımız için yanımızda oturanlar neyse ki devamlı değişiyordu, yoksa bütün gün bizi dinlemek zorunda kalsalar, hayretler içinde kalırlardı... Bir de sanırım Beymen Brasserie bizi mimledi. Bir daha ki sefere "aman bizim kızlar geliyor, ona göre oturtun, çünkü bunlar bir geldi mi kalkmıyorlar" diyeceklerdir - eminim...

Angel'dan ayrıldıktan sonra, o çok şahane İstanbul trafiğine girdim, maç ta var ya... Beşiktaş'tan Arnavutköy'e gitmem 45 dakikamı aldı...Eve girdiğimde başlama vuruşu... ve "daaan" pazar sabahına kadar uyumuşum... Sabah öğrenebildim maçın sonucunu...Kendime söz verdim "bir daha bu kadar içmek yok"...Peki ne oldu? Pazar sabahı Bebek'ten tekneye bindim, adaya kadar 3 bira...Adaya geldik, 1 şişe beyaz şarap... Adadan döndük...1 şişe kırmızı şarap...Bu sabah bile mayhoşluk var üzerimde... Ama uzun bir süre içki içmeyeceğim...Erken yaşlanacağım yoksa...

Adaya giderken Boğaz'ı geçmek zordu; dalgalardan heryerim çürüdü, bu sabah herkes ama herkes bana "Ne oldu kollarına, kocan mı dövdü?" diye soru yağmuruna tuttu...Hakkaten kıpırdayamıyorum...Ama 'yolculuk' esnasında şahane birşey oldu; Moda'dan geçerken onlaca yunus bize eşlik ettiler... Öyle yanlarımızda değil, dibimizde...Elimi uzatsam dokunacaktım, denedim de ama tekne yüksek olduğu için ancak göz göze gelebildik...Hiç bu kadar yakın olmamıştım yunuslara...Muhteşem yaratıklar...O kadar güzeldiler ki; çocuklar gibi mutlu oldum...Yüzlerinde hep gülümseme olduğu için, insan ister istemez gülümsüyor onlarla birlikte...Olağanüstüydüler...

İstanbul'un kıymetini bilmek lazım. İnsan isterse tatildeymiş gibi hissedebiliyor bu şehirde...Boğaz, adalar, yunuslar, balıkçılar, lokantalar... Dünya'nın dört bir yanında, en iyi restoranlarında yemek yemişimdir; ama dün gittiğim Barbayani'nin yeri çok farklı... Hem çocukken yazlarımı geçirdiğim Burgaz adasının atmosferi, hem de rezil servise rağmen çok lezzetli yemekleri...Burasını bana yeniden tanıştırdığı için eski bir arkadaşıma teşekkür etmem lazım...

Sonuçta yine çok güzel bir hafta sonu geçirdim...Ama kendi kendime bir söz veriyorum; bir daha bu kadar içmek yok :)))